من که باشم که بر ان خاطر عاطر گذرم 

لطف ها می کنی ای خاک درت تاج سرم  

دلبرا بنده نوازیت که آموخت بگو 

که من این ظن به رقیبان تو هرگز نبرم

همتم بدرقه ی راه کن ای طائر قدس 

که درازست ره مقصد و من نوسفرم 

ای نسیم سحری بندگی من برسان 

گو فراموش مکن وقت دعای سحرم 

خرم آن روز کزین مرحله بربندم بار 

وز سر کوی تو پرسند رفیقان خبرم  

حافظا شاید اگر در طلب گوهر وصل 

دیده دریا کنم از اشک و دروغوطه خورم 

پایه نظم بلندست و جهانگیر بگو 

تاکند پادشه بحر دهان پر گهرم