پشت پنجره . شب

پشت پنجره شب است       

 نازگل

 برای چندمین هزار بار       

 کوچه ی بلند خواب را قدم زدم       

 با چراغ مرده ای بدست     

 و تو با ستاره ایی نشسته ایی          

 زیر تک درخت    

 پچ پچ تو و ستاره دشت را گرفته است           

 گوش می دهم

و ماه     

 گوش می دهد

و شب   

 گریه می کند برای خویش 

و ستاره ایی فراز شب         

                     خنده می زند

                                    به

                                        هر

                                             چه

                                                  هست!

نازگل سپیده تا بیاید و زمین مست 

                                            دور دیگری زند

و تمام گریه های شب بدل شود به صبح

من چراغ ماه را شبی

                           اجاره نی کنم

و دل سیاه مرده را ستاره ای 

                                  ستاره می کنم

تا تو را دوباره میهمان این اتاقکی کنم 

                                              که پشت شیشه سیاه آن

                                                                 شب است     

؛ شعر از : خودم ؛

شروع بودن و نبودن !

یکی بود یکی نبود. اصلا معلوم نبود کی بود کی نبود . تازه اون موقع بودن یا نبودن مساله نبود یا نه شاید بودن یا نبودن از همون موقع مساله شد ! کسی چه میدونه چون یکی بود یکی نبود .غیر از خدای مهربون هیچکس نبود . . . - دربدری یعنی گشنگی . . . تشنگی . . . بی خونه مونی ؟ - ببین من گشنمه . تشنمه . چرا یه جایی نمی سازی که توش زندگی کنیم . - که توش چی کار کنیم ؟ - زندگی . - آها باشه . باشه . باید یه جایی بسازم . ها ؟ - آره خوب . - باشه . باشه راستی اینجا کجاست ؟ تا حالا نرسیده بودم به اینجا . - شکل آخر دنیا می مونه . نگاه کن از قرمز شروع می شه تا بنفش ! زمینٍ شو می گم آسمونشو . - از یخ تا داغ . آبٍ شو می گم . هوا شو - تو چه شکلی شدی . داری ... داری تغییر می کنی . عین زمین شدی عین آسمون از قرمز تا بنفش . - تو چه شکلی شدی ؟ عین هوا از یخ تا داغ . تغییر . تغییر می کنی . داری تغییر میکنی . - اینجا کجاست . من می ترسم . - قبلا میخواستم اگه وقت بشه یه بلیط مستقیم بگیرم واسه مریخ . - گرفتی ؟ - نه هیچ وقت فرصت نشد . - یعنی اینجا مریخه ؟ - نه مریخ نیست . مریخ از قرمزه تا قرمز از یخ تا یخ . اینجا یه جای دیگه اس . - من می ترسم اینجا هیچکس نیست ؟ - (داد می زند ) اینجا هیچکس نیست . ( کوه جوابش را می دهد : اینجا هیچکس نیست !) اینجا آخر دنیاس . اینجا هیچ کس نیست . ما تنها شدیم . - چی کار کنیم . - هنوز گشنته . تشنته . سردته . گرمته ؟ - آره . آره . یادم رفته بود . - همه چی یادمون می ره . - برنمی گردیم ؟ - نمی دونم . تقصیر تو بود . - تقصیر من نبود ( گریه میکند .) - از بس که فوضولی ! - تو ام از بس که ( گریه می کند ) همش می خوای حرف خودت باشه . - فکر کنم دربدر شدیم . - در بدری یعنی گشنگی . تشنگی . بی خونه مونی ؟ - نه کاملا . - خوب من پیش تو می مونم به شرطی که تو پیش من بمونی . - حالا اگه نخوای بمونی . مثلا کجا می خوای بری ؟ - یه جایی که دیگه اون قیافه نحستو نبینم . - باشه برو . - برم ؟ - آره .( می رود) - (داد میزند ) صبر کن صبر کن کجا می ری . (می رود) - باشه برگرد کجا می خوای بری می میری از سرما . گرما . گشنگی . تشنگی . (می رود) . - باشه برگرد من پیشت میمونم . تا آخر دنیا . (برمی گردد) ( به همین سادگی ) (گریه می کند) - می خوای واست آواز بخونم ؟ - آره (آواز می خواند .) - نمی دونستم صداتم خوبه ! - چه خوب شد که برگشتی ! کجا می خواستی بری ؟ - کجا رو داشتم که برم ؟ - نمی دونم این همه کوه و دشت . - می ت ر س ی د م - منم - چی کار باید بکنیم . حالا ؟ - صبر - یعنی چی این ؟ - نمی دونم زمان که بگذره می فهمیم . - چی که بگذره ؟ - زمان ! - یعنی ؟ - گذشتن . حرکت . تغییر ! - هنوز تغییر میکنم ؟ - آره - زشت شدم ؟ - گاهی زشت . گاهی زیبا . منم؟ - توام . - تا کی باید صبر کنیم ؟ - تا وقتی که ببخشه ! کاملا ببخشه - یا تا وقتی که بفهمیم بخشیده . - آره شاید این که تو گفتی ! - چه کار باید بکنیم ؟ . . .

از آفتاب زمین

از آفتاب زمین راه خواهم رفت

اگر چه شب باشد

و گر چه ابری یکدست پی در پی

               همین سه چار قدم تا همیشه ام کافیست .

                                                                             شعر از خودم !