بازآی و دوباره باورم کن
من میوه ی نو، تو نوبرم کن
خشک است دلم چو رود هامون
باران منی، بیا ترم کن
مهتاب ترین سپید آرام
بازای و شبی منورم کن
تکرار غمم، همیشه، هر روز
در خنده بیا مکررم کن
یک شهر نهفته زیر خاکم
دریا دل من، تو بندرم کن
من بی تو به صرف فعل ناله
در عشق بیا و مصدرم کن
تقدیرِ نبود و نیست، هستیم
لطفی کن و پس مُقَدَرم کن
امیرحسین قادری/صبح چهارشنبه 14 سپتامبر
خیال می کنم
در آب های جهان قایقی است
و من -مسافر قایق- هزار ها سال است
سرود زنده دریانوردهای کهن را به گوش روزنه های فصول می خوانم و پیش می رانم
مرا سفر به کجا می برد؟
کجا نشان قدم نا تمام خواهد ماند
و بند کفش به انگشت های نرم فراغت گشوده خواهد شد؟
کجاست جای رسیدن ، و پهن کردن یک فرش
و بی خیال نشستن
و گوش دادن به صدای شستن یک ظرف زیر شیر مجاور؟
و در کدام بهار درنگ خواهد کرد و سطح روح پر از برگ سبز خواهد شد؟
شراب باید خورد
و در جوانی یک سایه راه باید رفت،
همین.
"سهراب سپهری"
یار ما اطوار دارد بی شمار
همچنان او کار دارد، بیشمار
بار هستی را به دوش ما گذاشت
باز هم او بار دارد، بی شمار
آشنایش همچو اغیارند و او
عاشق از اغیار دارد بی شمار
چشم او را شرح بیماری خوش است
ای بسا بیمار دارد بی شمار
بر حذر بودم من از پس کوچه اش
بس که این دیوار دارد، بیشمار
همچو حلاجیم و کافر خو شده!
عشق رویش، دار دارد بیشمار
بسکه او پرده در و دیوانه است
عشق او انکار دارد، بیشمار
شرح بد مستی ما را همچنان
چشم او اصرار دارد، بیشمار
بارها تا کوی جانان رفته ایم
لیک جانان کار دارد، بی شمار!
امیرحسین قادری/امشب!
چون قطره های شمعم، لبریز درد آتش
می افتم و فرازند، این شعله های سرکش
دیدی چگونه ما را، گم گشت راه مقصود؟
دیدی چگونه از عشق، جا ماند دود و آتش؟
چون صید در کمندت، چون تیر در کمان ات
آن موت، چنگ بهرام، آن چشم، دست آرش
بازآی، حال ما را، تحویل کن بهارا
زان عشق های جاوید، زان نغمه های دلکش
ما را حقیقت عشق در آتشی فرو برد
تا در کجا بر آییم، زین شعله چون سیاوش
چون قطره های شمعیم، جا مانده از حرارت
در این سقوط دایم، از جذبه ی نگاهش
ای باد نوبهاری، ما را چگونه دیدی؟
چون قطره های باران، در متن او مشوش
امیرحسین قادری/ ایده از مسعود اندواری
شهریور 95