/نازگل سپیده تا بیاید و زمین مست
دور دیگری زند
و تمام گریه های شب بدل شود به صبح
من چراغ ماه را شبی اجاره می کنم
و دل سیاه مرده را ستاره ای
ستاره می کنم
تا تو را دوباره میهمان این اتاقکی کنم
که پشت شیشه ی سیاه آن شب است./
از شعر /پشت پنجره شب/
کتاب /نازگل/