و در تمام راه ها مردی می رود
با چشمانی عمیق از رویت صاعقه ای بر کوه
و زبانی گویاتر از تمام کلمات
آنگونه که از مناظره ی طور آمده است
مردی که نمی خندد
ولی خنده هایش
شبیه به ابراهیم ترین گلزارهای تاریخ قدیم است
و می تواند با مسیر قدم هایش
قوانین جدیدی در طبیعت وضع کند
مردی که در مخاطرات موسی
دیوارهای گلی شهرهای مردمان ناسپاس را ترمیم می کند
و در کهف ترین سوره هایی که ذوالقرنین را در برگرفته اند
برای خواب مردم آمیخته در ترس های یعجوج و معجوج
سد امنیت مهربانش را می سازد
مردی که خون بهایش را طلب نمی کند
و راه منا را
در کربلا پیدا می کند
باید از چشمه های تمام زمین میلیون ها سال
آب بجوشد
چون تمام این زمین ها
آمیخته به تشنه ترین کربلای این مرد است
عاشورا
- [ ] سفید ٢٥
امیرحسین قادری
البته که شعر به غایت زیباست
این همان حرارت تکلیم است .
اما در ضمن شعر نمونه خوبی است برای بررسی در کلاس زبانشناسی برای تدریس عمکرد حشو زدایی در شعر . جایی که شاعر با از میان برداشتن تمایز اسم و صفت انتقام جانانه ای از دستور زبان می گیرد. به هرحال بسیار عالی دمت گرم . سلام به خانواده برسانید