منطق در آرایش غلیظ!

تازه امشب آرایش غلیظ را دیدم. کاری از حمید نعمت الله با نوشته ای از خودش و هادی مقدم دوست که به نظرم رنگ هادی در آن پررنگ تر از نعمت الله بود. فیلم با روایتی شهری آغاز می شود که آسیب های اصلی جامعه تهرانی را در بر می گیرد. اعتیاد، ارتباط مجازی، پول و ملغمه ای از امیال و شهوات! تا اینجای اثر انگار همه چیز تکراری است. به نظرم فیلم از دیالوگ حبیب رضایی با موبایل در ون رنگ می گیرد. جایی که می گوید "آره من آنتنم ...."  تا آنجا که "خدا حافظ رو بیامرزه". این دیالوگ آنچنان قوی شخصیت پردازی می کند که تا آخر هومن را همینجا می خوانی. آدمی فرصت طلب، نفهم، طلبکار، از خود راضی و صد البته بی اخلاق. به نظرم، این دیالوگ دلچسب یکی از بهترین و خلاصه ترین شخصیت پردازی های سینمای ما در سال های اخیر است. از این جا کنش ها رنگ تازه تری می گیرند. فضای فیلم عوض می شود و حال و هوا متفاوت تر از آنچه در فیلم های اخیر دیده ایم. کنش ها ذهن را به شدت درگیر می کنند و ببیننده انگار دایم در حال تجربه رذیلت های شخصیت هاست. شخصیت هایی -البته به جز "برقی" که فی الواقع حسابش جداست- که هر یک برای رسیدن به مقصودی شخصی به شدت دروغ می گویند. یکی برای ارضای نداشته های مادی اش، یکی برای افتخار به غرور ناجور و پز دکتر بودنش، یکی برای خلاهای شخصیتش و یکی برای تنهایی اش. مجموعه ی این دروغ ها تبدیل می شود به تباهی. تمام شخصیت های دروغگوی فیلم به طرز عمیق تری فرو می روند در چیزی که برای فرار از آن دروغ می گفتند. تا در پایان تنهاتر باشند، بدبخت تر باشند، بی نواتر باشند. بدهای فیلم به خوبی حساب همدیگر را می رسند تا پس از مدت ها در ایران شاهد فیلمی باشیم که در آن منطق شکسپیر حاکم باشد و بتوان معنی آیه "فمن یعمل مثقال ذره شر یره" را دید.

در این میان تنها یک شخصیت است که مقاومت می کند و تفسیرگر نشانه هایی است که برای دروغگوها بی معنی است. "برقی" آدمی که تفسیری شهرفرنگی از زن داشته است حالا به بلایی دچار است که نمی تواند کسی را لمس کند و دایما در جستجوی توبه است. او در سکانس های نهایی فیلم آتش بازی ساحل را درک می کند و می فهمد که دیگر رفتن به سیرک فایده ای ندارد ...

شخصیت های فیلم اگر چه شاید غریب باشند ولی به درون همه ی ما نزدیک اند و زنگ خطرند و هشدارند و ...