مثنوی داف

من مرغک کنتاکی چرخان

روغن چکد از دلم بر این نان

هم ریخته بال و هم پرینم

هم سوخته خان و مان و دینم

ای داف که بی تفاوتی همیشه

خون دلم از تو، توی شیشه

با آن حرکات چشم و دستت

یک طایفه گشته اند مستت

فیسی که تو می زنی، که دارد

آن کیست که حسن تو شمارد

در وصف تو این سه حرف کافی

فی الجمله، به یک کلام، دافی

بر روی سرت کلیپس داری

در کیف دو بسته چیپس داری

هم اهل شنا و هم اروبیک

پیلاتس و گاه ژیمیناستیک

هم اهل دویدنی تو در پارک

هم کفش و جورابهای تو مارک

چشمان تو هر زمان به رنگی است

نه چشم نگو، سلاح جنگی است

آن سر به هوای ریز بینیست؟

یا ظرف ظریف و ناز چینیست؟

لب هات که ماده ای حیاتی است

هی غنچه نکن، که منکراتی است

شاسیِ تو عینِ عین ایکس سیکس

رزولوشنت هزار مگا پیکس

هر لحظه تو لایک تازه داری

در وصف صفات بی شماری

ای داف نشسته توی دربند

"من می خرمت فقط بگو چند؟" {1}

***

ای داف نرو تو در خرابات

تا تیغ نره به دست یا پات

یک تیغ به دست و پات رفته

آن دیگریش کجات رفته

من چند تو را نصیحتیدم

تا صبح به خاطرت چتیدم

من خاطره خواه {2} بودم ای داف

افسوس که دادی عاقبت گاف

بر روی سرت کلیپس اگر هست

در کیف دو بسته چیبس اگر هست

حالا نه تریپ توپ داری

نه مال نه یال و کوپ داری

از آن همه سیل بی قراران

باقی نه یک از دو صد هزاران

چون سن بگذشت از چل و چند

ایام، نقاب از رخش کند

بگذشت زمان حیله سازی

شب های بلند زید بازی

آن چینی بینی ات چو بشکست

رفتند معاشران هم از دست

چشمات دو غار سرد و تاریک

دروازه دوزخی است نزدیک

لب هات که ماده ای عفونی است

خشک است و ترک گرفته، خونی است

شاسی ت خم است، چون فولکسی

که عمری اسیر بوده، تاکسی

حالا به سکوت خواب دربند

کس نیست که پرسدت منی چند؟

                                                      شعر از خودم